gisteren ben ik samen met Pj eens de cd winkels in Waregem gaan afschuimen en zijn we verleid geweest tot aankopen. Daarnaast trouwens tot de conclusie gekomen dat het echt wel zieltogend is gesteld met de cd-verkoop tegenwoordig maar dat terzijde.
De eerste cd die ik aangekocht heb is Stadium Arcadium van de rhcp.
Oorspronkelijk zou "Stadium Arcadium" een trilogie van albums worden, die om de zes maanden zouden worden uitgebracht. Dat zei frontman Anthony Kiedis in een interview. Maar van dat idee werd afgestapt en er werd beslist om er een dubbelalbum van te maken met 28 nummers. De 10 nummers die dan overblijven, zouden als bonustracks bij verschillende edities van het album worden gevoegd. Ook dit idee werd niet uitgevoerd: de nummers werden gewoon als bonustracks bij de singles gevoegd. Het album is ook verkrijgbaar als gelimiteerde editie. Deze 'black box' bevat naast de 28 nummers een DVD met de video "Dani California", een "making of the video", een uur lang durend interview, een boekje van 28 pagina's, illustraties door de band zelf en "speciale space-age ontdekkingen".
Tracklist
De officiële tracklist is als volgt:
Disc 1: Jupiter
1. Dani California
2. Snow ((Hey Oh))
3. Charlie
4. Stadium Arcadium
5. Hump De Bump
6. She's Only 18
7. Slow Cheetah
8. Torture Me
9. Strip My Mind
10. Especially In Michigan
11. Warlocks
12. C'mon Girl
13. Wet Sand
14. Hey
Disc 2: Mars
1. Desecration Smile
2. Tell Me Baby
3. Hard to Concentrate
4. 21st Century
5. She Looks to Me
6. Readymade
7. If
8. Make You Feel Better
9. Animal Bar
10. So Much I
11. Storm In A Teacup
12. We Believe
13. Turn It Again
14. Death Of A Martian
Hump De bump
2de aankoop is ook een dubbel cd. In your Honor van the Foo Fighters. Dave Grohl is al sinds lange tijd 1 van me grote muzikale voorbeelden en als je dan geen cd liggen hebt van de Foo Fighters ben je niet zo goed bezig natuurlijk :D
De vijfde plaat van de Foo’s heeft de intentie er eentje van formaat te zijn, het magnus opus van de band tot dan toe. ‘In Your Honour’ is de plaat die Grohl al sinds zijn achttiende wou maken. Enerzijds een stevig rockalbum, bestemd om het publiek op grote festivals mee te overdonderen en anderzijds akoestisch en ingetogen, The Eagles indachtig.
Kwatongen durven wel eens beweren dat het succes van Grohl’s formatie te danken is aan zijn voormalig lidmaatschap bij een grungebandje uit Seatlle. Hoe je het ook draait of keert, David Grohl slaagt er telkens opnieuw in nummers te componeren die veel airplay genieten en zich in je grijze massa nestelen. ‘In Your Honor’ is een dubbelalbum geworden, met een harde en een zachte cd waarop voornamelijk songs komen te staan die niet in het plaatje pasten van de vorige albums en dus een tijdje in de koelkast hebben gezeten.
“Can you hear my / hear my screaming!” brult Grohl deze dubbelaar op gang. De Foo’s rocken harder dan ooit te voren, harder dan het eerste, nog op grungefundamenten rustende debuutalbum. Getuige ‘Hell’ en ‘Free Me’: typische Foo nummers verpakt in een verschroeiend jasje. ‘End Over End’ opent net als single ‘Best Of You’ met Grohl als vocalist en één enkele gitaarriff om uit te monden in een radiovriendelijk drum- en gitaarfestijn. ‘The Last Song’, ‘Resolve’ en ‘The Deepest Blues Are Black’ klinken vertrouwder en sluiten meer aan bij het geluid van de vorige albums. Het zal moeilijker singles putten zijn dan op de vorige platen, deze ‘zijde’ vormt dan ook één geheel van spetterende rock.
‘Still’ is een ideale opener van het akoestische deel, waar getokkel subtiel de plaats van het eerdere beukwerk inneemt. Echt “raken” - en dat is toch de bedoeling wanneer men de stopcontacten links laat liggen - doet ‘Miracle’, met John Paul Jones van Led Zeppelin op piano en een mellow Grohl. Met ‘Friend Of A Friend’, een nummer dat Grohl voor het eerst opnam toen hij nog maar net bij Nirvana vertoefde, schetst hij de toenmalige band tussen de groepsleden: “He’s never been in love, but he knows just what love is / he says nevermind… and no one speaks / he thinks he drinks too much / cause when he tells his two best friends /I think I drink too much / no one speaks…”. Pakkend. ‘Cold Day In The Sun’, geschreven en – voor het eerst – gezongen door Taylor Hawkins, vormt met ‘Virginia Moon’ – een geslaagd duet met Norah Jones! – het feelgood deel van dit zeer intens, puur akoestisch schijfje. We horen Grohl zoals we hem voor het eerst op een Nirvana b-kantje opmerkten: onschuldig en teder.
Het status van classic zou ons iets te ver drijven, maar niettemin is dit dubbele Foo-salvo een dikke aanrader!
En als laatste een aankoop van Pj :D Wat een vet nummer :D das alles wat i kerover kan en wil zeggen.
