Iets dat zeker nog op mijn to do for I die list staat is gaan cruisen in America.
Lkkr aan het knallen met een muscle car met op de achterzetel zittend op de hoofdleuning 2 maten met gitaren...
iets die er zeker bijhoord is de soundtrack daarom geef ik enkele voorstellen en jullie moeten me maar laten weten welke jullie het meest vinden passen voor de roadmovie.
Grote keuze uit klassiekers en wat minder klassiekers (maar toch veel klassiekers!)
1: The Cramps - Human Fly
2: Golden Earing - Radar Love
3: Steppenwolf - Born to be wild
4: Black Sabbath - Paranoid
p.s. in Belgie opgenomen ;)
5: Cardigans - Favourite game
6: Madness - One Step beyond
Het liedje begint pas na 35 sec dus
7: Ram jam - Black Betty
8: Bruce Springsteen - Born in the Usa
9: Eric Clapton - Cocaine
10: Cake - The Distance
Voila
Als je wil mag je volgend lijstje invullen
Naam:
Nummer 1 : (5punten)
Nummer 2 : (3Punten)
Nummer 3 : (1punt)
Zo nu hopen op veel reactie zodat we een mooi beeld hebben.
Spread the word!!!
zondag 23 november 2008
donderdag 20 november 2008
Wel, do you feel connected...? (bis)
Eerst en vooral me even veronschuldigen voor het klakkeloos overnemen van de titel maarja deze post is dan ook ter reactie op de blogpost van pj (http://pseynaeve.blogspot.com/)
Het wordt dan ook een post waarvan sommige zullen denken. "he dat is Pj zijn idee gewoon anders verwoord, hij doet hem gewoon na"
Denk ervan wat je wilt dit is mijn mening ( en deels ook die van Pj me dunkt)
Wat doet muziek met je, wat voor gevoel brengt het bij je op en wat doe je met dat gevoel. Of je nu een vooral geel kleurtje hebt een zwart een blank of wat dan ook muziek doet iets met je. Wat uniek is aan muziek is dat 1 bepaald nummer je kan doen genieten, je doen een traan laten en lachen tegelijk. Dat doet niks anders met je... een vrouw misschien maar dat is voor een andere keer.
Nummers die voor mij een speciale betekenis hebben.
Baker street ( Gerry Rafferty) doet me steeds terug denken aan mijn hele jonge jaren. Ik weet niet waarom maar het is er. Misschien heb ik het gehoord als 5 jarige ukkie wie zal het zeggen. Nog zo'n nummer is in the shadows (The Ramsus) zal me voor eeuwig doen terug denken aan dat memorabel aspiweekend in de ardennen. Het blijft me kippevel bezorgen. Ja het doet me lachen en wenen tegelijk...
Het is pas sinds dit jaar dat ik echt de waarde van muziek leer kennen. Hiervoor werd ik kwaad, gefrustreerd ja zelfs misnoegd als we weer een zoveelste saai vervelend stuk spelen in het muziek. Gevolg was totaal rampzalige prestatie zonder enige overtuiging. Enige reden dat ik ging was voor de mensen daar. Nu? Volledig omgedraaid. Wat muzikanten betreft vind ik daar niet meteen het gezelschap die me ligt. Maar nu haal ik mijn motivatie wel uit de muziek hoewel dat niet altijd even makkelijk is. Wat verouderde stukken spelen die de dirigent goed vindt maar geen enkele muzikant graag speelt... Daar heb ik wel weer moeite mee. Die worden gespeeld onder het motto "jamaar het publiek hoort dat graag"...
Dat vind ik zowiezo de verkeerde instelling. Je moet spelen wat muzikanten graag horen en spelen. Want daar begint alles. Muziek maken gaat over gevoel niet over zwarte vlekjes van een papier blazen.
Trouwens Publiek hoort dat graag... mnja lijkt me een vaag begrip. Nuja terug naar mijn gevoel. Vroeger toen ik moest begeleiding spelen loste ik dat soms heel erg eenvoudig op. Ik speelde niet. Ja ik beken als het te saai werd dan speelde ik niet.
Nu niet meer. Ik vindt niet dat ik dat nog kan maken. Als muzikant probeer je samen een mooi geheel te maken en niet er als enkeling uit te springen.
En mijn ergenis nummer 1: De pauze
Na een pauze valt het niveau altijd vele trappen lager. In die aard zelfs dat de dirigent al verklaard heeft daar rekening mee te moeten houden. Het begint al 10-15 minuten voor de pauze. Dan komen de eerste opmerkingen al. "'k heb dorst" "tjah chef die noot spelen lukt niet hoor met een droge keel"...
Dan vraag ik me af kom je drinken? of kom je muziek spelen?
Uitstappen zijn niet beter trouwens...
Maar ik wil wel duidelijk maken niet alle muzikanten zijn zatlappen!!!
Zeker bij de jeugd merk je dat die wel nadenken en meer dan geregeld zie je enkele de jeugd (nuja jeugd tot 30 jaar :D) met enkel cola's en water's staan. Terwijl de oudere garde zich te goed doen aan hun export.
terug naar nu.
Ik qoute van pj "Muziek spelen is nog een andere beleving dan het beluisteren ervan. Muziek thuis spelen kan leuk zijn en relaxerend, maar het in groep kunnen brengen geeft toch dat iéts meer, en dan nog met publiek erbij is het plaatje helemaal af "
Volledig met eens daarom ook dat ik een gitaar heb gekocht. Tuurlijk ontken ik eerst dat mijn bedoeling is om een groepje te stichten/Vergezellen. Maar ik wil op een podium staan. En ik wil op zoek gaan naar dat ene moment. Dat ene moment dat je op de top staat. Dat je speelt en de volledige zaal kunt overspoelen met jou muziek. Muziek die toont waar je voor staat wie je bent en waar je naar toe gaat. Dat ene moment waarbij niemand in de zaal nog danst, waarbij niemand nog praat maar gewoon niet kan stoppen met genieten. Of het nu in de plaatselijke parochiezaal is of in het sportpaleis...
Het wordt een lange moeilijke reis ... maar ik kom er.
En daarom eindig ik met de woorden van mijn voorhanger
Muziek brengt de mensen samen. Laten we dan samen ook voor muziek gaan?
Het wordt dan ook een post waarvan sommige zullen denken. "he dat is Pj zijn idee gewoon anders verwoord, hij doet hem gewoon na"
Denk ervan wat je wilt dit is mijn mening ( en deels ook die van Pj me dunkt)
Wat doet muziek met je, wat voor gevoel brengt het bij je op en wat doe je met dat gevoel. Of je nu een vooral geel kleurtje hebt een zwart een blank of wat dan ook muziek doet iets met je. Wat uniek is aan muziek is dat 1 bepaald nummer je kan doen genieten, je doen een traan laten en lachen tegelijk. Dat doet niks anders met je... een vrouw misschien maar dat is voor een andere keer.
Nummers die voor mij een speciale betekenis hebben.
Baker street ( Gerry Rafferty) doet me steeds terug denken aan mijn hele jonge jaren. Ik weet niet waarom maar het is er. Misschien heb ik het gehoord als 5 jarige ukkie wie zal het zeggen. Nog zo'n nummer is in the shadows (The Ramsus) zal me voor eeuwig doen terug denken aan dat memorabel aspiweekend in de ardennen. Het blijft me kippevel bezorgen. Ja het doet me lachen en wenen tegelijk...
Het is pas sinds dit jaar dat ik echt de waarde van muziek leer kennen. Hiervoor werd ik kwaad, gefrustreerd ja zelfs misnoegd als we weer een zoveelste saai vervelend stuk spelen in het muziek. Gevolg was totaal rampzalige prestatie zonder enige overtuiging. Enige reden dat ik ging was voor de mensen daar. Nu? Volledig omgedraaid. Wat muzikanten betreft vind ik daar niet meteen het gezelschap die me ligt. Maar nu haal ik mijn motivatie wel uit de muziek hoewel dat niet altijd even makkelijk is. Wat verouderde stukken spelen die de dirigent goed vindt maar geen enkele muzikant graag speelt... Daar heb ik wel weer moeite mee. Die worden gespeeld onder het motto "jamaar het publiek hoort dat graag"...
Dat vind ik zowiezo de verkeerde instelling. Je moet spelen wat muzikanten graag horen en spelen. Want daar begint alles. Muziek maken gaat over gevoel niet over zwarte vlekjes van een papier blazen.
Trouwens Publiek hoort dat graag... mnja lijkt me een vaag begrip. Nuja terug naar mijn gevoel. Vroeger toen ik moest begeleiding spelen loste ik dat soms heel erg eenvoudig op. Ik speelde niet. Ja ik beken als het te saai werd dan speelde ik niet.
Nu niet meer. Ik vindt niet dat ik dat nog kan maken. Als muzikant probeer je samen een mooi geheel te maken en niet er als enkeling uit te springen.
En mijn ergenis nummer 1: De pauze
Na een pauze valt het niveau altijd vele trappen lager. In die aard zelfs dat de dirigent al verklaard heeft daar rekening mee te moeten houden. Het begint al 10-15 minuten voor de pauze. Dan komen de eerste opmerkingen al. "'k heb dorst" "tjah chef die noot spelen lukt niet hoor met een droge keel"...
Dan vraag ik me af kom je drinken? of kom je muziek spelen?
Uitstappen zijn niet beter trouwens...
Maar ik wil wel duidelijk maken niet alle muzikanten zijn zatlappen!!!
Zeker bij de jeugd merk je dat die wel nadenken en meer dan geregeld zie je enkele de jeugd (nuja jeugd tot 30 jaar :D) met enkel cola's en water's staan. Terwijl de oudere garde zich te goed doen aan hun export.
terug naar nu.
Ik qoute van pj "Muziek spelen is nog een andere beleving dan het beluisteren ervan. Muziek thuis spelen kan leuk zijn en relaxerend, maar het in groep kunnen brengen geeft toch dat iéts meer, en dan nog met publiek erbij is het plaatje helemaal af "
Volledig met eens daarom ook dat ik een gitaar heb gekocht. Tuurlijk ontken ik eerst dat mijn bedoeling is om een groepje te stichten/Vergezellen. Maar ik wil op een podium staan. En ik wil op zoek gaan naar dat ene moment. Dat ene moment dat je op de top staat. Dat je speelt en de volledige zaal kunt overspoelen met jou muziek. Muziek die toont waar je voor staat wie je bent en waar je naar toe gaat. Dat ene moment waarbij niemand in de zaal nog danst, waarbij niemand nog praat maar gewoon niet kan stoppen met genieten. Of het nu in de plaatselijke parochiezaal is of in het sportpaleis...
Het wordt een lange moeilijke reis ... maar ik kom er.
En daarom eindig ik met de woorden van mijn voorhanger
Muziek brengt de mensen samen. Laten we dan samen ook voor muziek gaan?
Abonneren op:
Posts (Atom)